Birçok insan gerçek mutluluğun elde edilebilmesi için hayattan el etek çekmenin gerekliliğine inanır. Hayat onlara göre gelip geçidir ve bizler birer yatıya kalmış misafirlerizdir. Bu doğru! Bizler yatıya kalmış misafirleriz. Her an insanlar yeryüzünü ziyaret ediyor ve yine her an insanlar yeryüzünü terk ediyor. Bu geliş gidişlerin bir amacı olmalı diye düşünmemiz yersiz değil. Zira gerçekten amaçsızca bir oyun ise tüm bu olanlar; yaşamın da bir anlamı kalmaz.

Oysa gerçekte durum böyle değildir. Evet yeryüzü çalışılması gereken bir tuvaldir. Resminizi yapmanız gerekir. Silgi kullanmadan. Tuvali boş bırakmak anlamlı değildir. Hayat yaşam ve katılım ister. Hayatın amacı çalışmaktır ama bilinçli çalışmaktır. Bizler hayat denen tuvalde en iyi resmimizi yapmak ve kalemi bırakmakla mükellefiz. Görevimizi başarı ile bitirmenin çoşkusu ile şükranla ve sevgiyle…


Sorumluluğumuz nedir?

Sorumluluğumuz en iyisin yapmak…

Elimizden gelenin en iyisini… Kişisel bencilce amaçlar uğruna değil de tüm evrenin hayrına çalışmakla mükellefiz. Daha yaşanabilir bir dünya için dünyayı cennetleştirmek için çalışmak durumundayız. Herkes kendi yetenekleri ölçüsünde dünyayı güzelleştirmek için çaba harcamalı.

Dünyadan el etek çeken büyük ermişler kendilerinin, evrenin varlığın ve yaratıcının derin anlayışı ve kavrayışı peşinden koşanlardır. Bulduklarında ise hayata geri dönerler. Bir kısmı dönmemeyi tercih eder. Bir kısmı da dönmeyi… Dönenlerden bir kısmı susmayı tercih eder, bir kısmı da çizginin öbür tarafındaki aydınlığı tasvir etmek için şiirlere betimlemelere baş vurur. Tüm dünyanın aradığını onlar bulmuşlardır ama çok azı bunu aktarabilmiştir. Nedeni ise çok basittir. İnsanın bizzat kendisi keşfetmeli ve görmelidir. Bunun için de hayatın amacı hayatın anlamı nedir, ben neden buradayım, ben kimim, ben hayata neler katabilirim gibi soruları içtenlikle sormalı ve cevabını almadan işin peşini bırakmamalı…