Ecel oku saplanır,
Kafileye dur derler.
Gâfiller yolda kalır,
(Ettiğini gör!) derler.

Çaldırma imanını!
Gözet ecel ânını!
Şu emanet canını,
(Sahibine ver!) derler.

Derin çukur kazılır,
Yakınların üzülür,
Işıksız ev düzülür,
(Karanlığa gir!) derler.

Kabrin sorgular seni,
Göster der, hediyeni,
Hediyesiz geleni,
(Yılan çıyan yer) derler.

Zındığın aklı şaşa,
Allah yoktur der hâşâ,
Kabre girip sıkışa,
(Vur belini kır!) derler.

Salihse gele dile,
Konuşur güle güle,
Cennetten huri gele,
(Kabrin dolsun nur) derler.

Yunus, sarıl hizmete!
Kavuşursun himmete,
Mevla’nın lütfu yete,
(Gel Cennete gir!) derler.