Her ağlayan bir kalbin acıtan bir kalpsizi vardır...
Ve sus!
Hiç birşey karışmasın sözcüklerinin arasına
Ve bakma!
Bakarken gördüklerinin gerçeği acıdır.
Öyle bir derin yaraydı ki kalpsizin ardında bıraktığı...
Hiç bir sevda tutamadı kanayan dikişleri.
Her bir şehrin loş ışıkları ve sokakları çıkmazdı,
Yürünen yollar ise boşa nasır tutmuş ayak izleri...
İklimler aynı... Ne yazın sıcağı dokunur yüreğime,
Ne de kışın soğuk yağmurları söndürür içimdeki ateşi...
Her ağlayan bir kalbin acıtan bir kalpsizi vardır...

Ve sus!
Hiç birşey karışmasın sözcüklerinin arasına
Ve bakma!
Bakarken gördüklerinin gerçeği acıdır.
Uykuları böler, belirsiz kabuslar...
Ne sana dair, ne de senden öte.
Öylece kendince...
Kan ter içinde
Ve karanlığı böler halsizce çığlıklar.
Ne umuda inanır ne de mutluluğa
Ve nefesimin buğusuna yazarken adını nefretle
Elin ayasıyla ...
Hiç olur!
Hiç olur!

Her ağlayan bir kalbin acıtan bir kalpsizi vardır...

Ve sus!
Hiç birşey karışmasın sözcüklerinin arasına
Ve bakma!
Bakarken gördüklerinin gerçeği acıdır.
Tüm Latin alfabeyi bir aşk uğruna tüketmiş,
Her yaraya katmer katmer tuz batırmış
Ve her suskunlukta yeni bir başlangıca koşmuş,
Yeni bir geleceğin yeni bir geçmişine el sallamış
Umutsuzca...
Ve usulca...
Ve usulca...
Giden sen ol; mağlubiyet benim olsun.
Şiirlerim ve boğazımı düğümleyen şarkılar sana dair olsun.
Çal meyhaneci!
Tükenişimin yeni bir eserini
Ve bedenimin içine hapsolan bir sancı
Kalsın bir yerlerde,
Adı sanı olmadan...
Geçmişimi yırtarken bir kağıt misali,
Ruhum parçalanıyordu...
Ben fark edemeden...
Ben fark edemeden...