Gözlerimde tütüyor,
Güneş batışını surlarında seyrettiğim akşamları...
İnsanlar yorgun düşmüş yine...
Helal ekmek peşinde koşuşturduğu inşaatları.
Tren garında ayakkabı boyayan,
Simit satan çocukların kimsesiz kalmış bakışları.
Diyorum ya! Bir başka özledim bugün Diyarbakırı.
Dicle Nehri umut umut akıyor...
Silvan yemyeşil bakıyor...
Karaca dağ kara bürünmüş
Bembeyaz bir gelin gibi duruyor.
Tandırın başında
Kederli anaların sıcak ekmeğini özledim.
Dar küççelerde
Sivri burun, topuklu kunduranın sesini özledim.
Davul zurna önünde halay çekmeyi özledim.
Diyorum ya! Bir başka özledim bugün Diyarbakırı.
Kahve köşelerinde geçti gençliğim.
Derdimi anlatamadım, cahil kalmıştı dilim.
Oysa hayat öğretmen; bense öğrenciydim.
Gidip görmeyeli yıllar olmuş...
İsmin verdiğim oğullarım
Diyar ve Bekir delikanlı olmuş.
Bense dört duvar arasındayım,
Güneşim daha doğmamış.
Diyorum ya! Bir başka özledim bugün Diyarbakırı.
Malabadi Köprüsü’nden tor atardık balıklara...
Fırat’ın kenarında sarılırdık türkülerden sazlara...
Şimdi uzak kaldım Sadık dostlara...
Diyorum ya! Bir başka özledim bugün Diyarbakırı.