Günün birinde bir çölde iki kum tanesi karşılaşmış ve birbirlerini çok

sevmişler uzun bir süre çok yakın olmuşlar. Birbirlerini yanlarında,

canlarında olarak sevmeyi öğrenmişler. Derken bir rüzgar çıkmış kum

tanelerinden biri yerinde kalırken diğeri biraz uzağa savrulmuş. Çok

uzak değillermiş ama yinede göremiyorlarmış birbirlerini. Sevgileri hiç

azalmamış yine sevmeye devam etmişler. Birbirlerine ulaştırabildikleri

sesleriyle, haberleriyle yaşıyorlarmış ve artık görmeden seslerinde

sevmeyi öğrenmişler.

Bir gün biri diğerine "sevdamız sonsuza erişmesi için aynı anda bir

dilek dileyelim" demiş. Ikisi de aynı anda bir dilekte bulunmuşlar ve

tam o sırada bir fırtına çıkmış. Bu kavuşmamız, sevdamızın sonsuza dek

sürmesi olabilir diye ikisi de kendilerini fırtınaya bırakmışlar.

Gözlerini kapayıp fırtına dindiğinde sevdalarının yanı başında olmuş

olmayı arzulamışlar. Fırtına o kadar kuvvetliymiş ki o güne kadar

yıllarca yerlerinden kıpırdamayan kumlar bile başka yerlere

savruluyorlarmış.

Fırtına günlerce sürmüş kum taneleri de oradan oraya savrulup durmuşlar.

Ikisini de bir sabırsızlık sarmış. Fırtına durmuyor aksine artıyormuş.

Fırtına dinmek bilmedikçe onlarda sabırla sevmeği öğrenmişler. Günler

geçmiş sonunda fırtına durmuş gözlerini açtıklarında ikisi de başka

alemlerde bulmuşlar kendilerini. Bu fırtınanın onları birleştireceğine

o kadar inanmışlar ki birbirlerini yanlarında bulamayınca yüreklerinde

derin bir acı hissetmişler ve acıyla sevmeği öğrenmişler. Kendilerine

birazcık geldiklerinde ikisi de bu fırtınayla başka başka yerlere

savrulduklarını anlamışlar. Biran ölmek istemişler ama sonra

birbirlerini hiç görmeden,mesafelere, engellere rağmen sevmeği

öğrenmişler. "Eskisi gibi bağırsakta sesimiz ulaşmaz ki birbirimize"

demişler. Ikisi de yeni yerlerinde kimseyle konuşmamışlar ve yıllarca

hep susmuşlar. Hep yeni bir fırtına ümidiyle birbirlerine ihanet

etmeden beklemişler. Böylece umutla sevmeyi öğrenmişler. Yıllar geçmiş ama

sevgileri hiç geçmemiş.

Birbirlerinden hep umutlu olarak yaşamışlar. Bir gün ikisi de

birbirlerinden habersiz aynı anda gözlerini kapamışlar ve kavuşmak için

yeniden fırtına çıkmasını dilemişler. Beklemişler beklemişler ama

fırtına bir türlü çıkmamış. Kendilerini tüm benlikleriyle fırtınaya

bırakmak için oldukları yerde dönmüş durmuşlar ama hepsi nafile küçük

bir rüzgar bile çıkmamış. Sonunda durmuşlar ve gözlerini açmışlar.

Sevdiklerinin, sevdalarının, yıllarca beklediklerinin tam karşısında

durduklarını görmüşler ve hemen ikisi de yıllar önce diledikleri dileği

anımsamışlar.

Dilek şöyleymiş "Allah'ım bizi birbirimize her şeyiyle sevmeği

öğrendiğimizde kavuştur. Öğle kavuştur ki sevdamız sonsuza erişsin."

Sonunda anlamışlar ki birbirlerinden çok uzaklarda geçirdiklerini

sandıkları yılları aslında birbir yanı başlarında geçirmişler.

Dileklerinin kabul olması için yılların geçmesi gerektiğini öğrenmişler

çünkü onlar sevmeği her şeyiyle öğrenmeği dilemişler.

Dilekleri kabul olmuş umutla, sabırla, acıyla, yakında, uzakta...her

şeyiyle sevmeği öğrenip birbirlerine kavuşmuşlar. Sevmeği bildikten sonra mesafeler, acılar, yıllar, aylar...asla sevdayı

söndürmez ama sevmeği bilmedikten sonra yanı başında ki sevdiğini bile

yıllarca göremeyebilir insan..