Bu bozukluğa sahip kişiler, kendilerini aşırı beğenir, devamlı övülme ihtiyacı duyar ve empati yeteneğinden yoksundurlar. Benlik değerlerini aşırı düzeyde abartmış ve fiziksel, zihinsel ve ruhsal yönden üstün olduklarına inanırlar. Bulundukları sosyal ortamda el üstünde tutulmak ve hak etkileri ilginin gösterilmesini isterler.

Diğer insanlara göre özel olduklarını, dolayısıyla her şeyin en iyisinin kendi hakları olduklarını ileri sürerler. Çok zeki, başarılı, güçlü ve fiziksel olarak üstün olduklarını veya öyle olacaklarını düşünürler. Başkalarını yönlendirmeye eğilimlidirler. Kendilerini hep ön planda tutmaya ve çok önemli kişiler olduklarını göstermeye çalışırlar. Eleştirilmekten ve yargılanmaktan nefret ederler. Başkalarının önerilerini kabul etmezler; onların başarı ve çabalarını kıskandıkları için küçümser ve sürekli eleştirirler.

Üstünlüklerini ortaya koyabilmek ve herkese gösterebilmek için başkalarını kullanabilir ve onları maddi ve duygusal yönde sömürmeye çalışabilirler. Oldukça bencil davranırlar ve kendilerini dünyanın merkezi görürler. Bu nedenle sağlıklı ve dengeli arkadaşlık ilişkileri kuramazlar.

Kendilerinden başkasını düşünmez ve onları anlamaya yönelik bir çaba göstermezler. Üstün ve benzersiz görülme, takdir edilme ve onaylanma beklentileri gerçeklemediği için sürekli bir hayal kırıklı ile karşı karşıyadırlar. İstedikleri saygıyı, ilgiyi bulamadıkları ve aşırı kaygı ve stres durumlarında bunaltı, çökkünlük, kırgınlık yaşabilir, aşırı düzeyde öfke ve atak nöbetleri geçirebilirler.

Bu kişilik bozukluğu grubuna giren bireylerde aşırı, utangaçlık, çekingenlik, sosyal ortamlardan kaçınma, eleştirilmeye ve ret edilmeye karşı duyarlılık yoğun bir biçimde görülür. Her davranışının başkasında oluşturduğu etkinin üzerinde gereğinden fazla dururlar, kabul edilmemekten ve eleştirilmeye karşı ciddi kaygıları vardır. Alay edilecekleri korkusuyla grup ortamlarında durmazlar. Davranışları üzerinde aşırı bir oto kontrolleri vardır.

Bütün ilişkilerini ve iletişimini kabul veya ret üzerine kurarlar; kabul edileceklerinden emin olmadıkça ilişkiyi başlatmaz veya sürdürmezler. Bu nedenle sağlıklı ilişkiler kuramazlar. Aslında sosyal ilişkilere, duygusal yakınlığa ve dostluk ilişkilerine ihtiyaç duyarlar; ama benlik saygıları gelişmediği için kabul görülmeyeceklerini düşünerek geri durmayı yeğlerler.


Girdikleri ortamda başkalarının dikkatini çekecek yanlış davranışlar yapmaktan korkarlar, kendilerini küçük düşürücü bir söz söyleme korkusuyla mecbur kalmadıkça tek kelime bile konuşmazlar. Konuştuklarında ise bütün bedenlerini bir heyecan sarar; yüzleri kızarır, elleri titrer, kekelemeye başlarlar. İş yerinde ve diğer sosyal ortamlarda sessiz, kendi halinde, utangaç ve hassas bir görünüm oluştururlar. Yalnızlığı sevmedikleri halde çekingenliklerinden dolayı çoğu zaman yalnız bir yaşam sürerler.

Çekingen kişilik bozukluğu ile sosyal fobi arasında çok benzer özellikler bulunmaktadır. Bu nedenle bunları birbirinden ayırmak güçtür. Sosyal fobi, bireyin yaşamının herhangi bir döneminde ortaya çıkar ve bir kişilik örüntüsü değildir. Kişi, yaşadığı durumun farkında ve bu durumdan ciddi anlamda rahatsızlık duyar, üstesinden gelmek için çeşitli çarelere başvurur. Çekingen kişilik bozukluğunu, şizoid kişilik bozukluğundan ayıran temel özellik, birincisinde kişi insanlarla bir araya gelme gereksinimi içindedir ama çekingenliğinden dolayı uzak durur ve böyle davrandığı için de üzülür; şizoid kişilik bozukluğunda ise, kişi özellikle yalnız kalmayı tercih eder ve insanlarla yakın ilişkiler kurmaktan uzak durur.

Başkalarına bağımlı olan ve onlara boyun eğen kişiler bu grupta yer alırlar. Birçok konuda başkasının onayı olmadan hareket edemezler. Birçok farklı kaynaktan onaylanma gelmeden kolay kolay karar vermezler. Kendi başlarına harekete geçemezler, sorumluluk alma gücünü kendilerinde bulamazlar. Risk taşıyan işlerden uzak dururlar.

Fedakârlığı sürekli başkalarından beklerler ve hep alıcı olmayı tercih ederler ama vermeye ve fedakârlık yapmaya yanaşmazlar. İsteklerini kabul eden kişilere karşı boyun eğici bir tutuma sahiptirler.

Psikanaliz kurama göre bu bozukluğu olan kişiler oral döneme saplanıp kalmışlar. Aşırı korumacı, özerklikleri kısıtlanmış ailelerde yetişen bireylerde görüldüğü ileri sürülür.

Kadınlarda daha çok görülen bir kişilik bozukluğudur. Yeniliğe ve değişime kapalıdırlar ve bu yöndeki oluşumlara karşı aşırı bir direnç gösterirler. Anksiyete ve depresyona yakalanma olasılıkları yüksektir.