Bencillik Üzerine Bir Hikaye

Adamın biri evini barkını çoluk çocuklarını terk etmiş ve gurbet ellere çıkarak tam 5 yıl hiçbir haber göndermeden yaşamış. 5 yıl sonra evine geldiğinde tek mülkü olan evinin cayır cayır yandığını görünce feryat etmiş. Onu karşılayan en küçük oğlu babasına sarılmış ve onu teselli eden sözcüklerini sıralamış.

Bu sözler üzerine sevinç gözyaşlarına boğulan babanın tüm üzüntüsü ve feryadı cılız bir acıma duygusuna dönüşmüş.

+Vah vah demek öyle… Zavallı ev sahibi! Bu duruma çok üzülmüştür şimdi…

Öteden koşup gelen ortanca oğul babasına hoş geldin deyip sarılmış ve evi sattıklarını doğrulamış fakat evin parasını henüz almadıklarını ve dolayısı ile yanmış eve para ödemeyeceğini söyleyince baba yeniden feryat ve figan etmiş dövünmeye başlamış…
+”vah vah gitti güzel evim. Hayattaki tek varlığım… Ben şimdi ne yapacağım?” diyerek ağlamaya tekrar başlamış…

Uzaktan gelen en büyük oğul babasına hoş geldin diyerek sarılmış ve onu teselli ederek; ev yansa bile ev sahibinin anlaşmayı bozmayacağını çünkü o evin zaten yıkılacağını onun yerine başka bir ev yapılacağını söyleyince baba yeniden sevinç gözyaşlarına boğulmuş.

+Öyle mi evladım. Vah vah neyse sağlık olsun…

…

Hikaye dikkatle okunduğunda babanın halden hale geçişinin trajedi ve komedi karışımı hali insana çok şey anlatıyor. Yanan ev bile bu adam kadar hızlı değişmiyor. Ev ayın olduğu halde adam halden hale girip çıkıyor. Bu durumun temel sebebi bencillik duygusudur. Bencillik duygusu insanı yönetmeye başladığında insan kendisinden başka hiçbir şey düşünemez olur.