Araçlara yön verme görevini yerine getiren direksiyon sistemleri, 1900’lü yıllardan beri kendini daima geliştirmiştir. İlk otomobil üreticileri direksiyonu doğrudan tekerlek şaftına bağlamış ve dönüş momentini o şekilde gerçekleştirmiştir. Ardından tekerlek ile direksiyon mili arasına dişli çark mekanizması kullanımı gerçekleştirilmiştir. Bu sisteme göre direksiyon mili, tekerlek şaftı üzerinde bulunan düz bir dişli takımına temas etmekteydi. Bu teması sağlayan araç ise küçük bir dişli ile gerçekleşiyordu. Ancak bu yöntem lastiklerdeki tüm momentin sürücü tarafından hissedilmesine yol açmaktaydı. Öyle ki kamyon kullanıcıları, yüksek ağırlık sebebiyle araçlarını çeviremiyorlardı. Büyük bir kol kuvveti gerektiren bu işlem modüler direksiyon üretimi zorunlu kılmış ve hidrolik direksiyonlar üretilmiştir.
Hidrolik direksiyonlarının çalışma prensibinin temeli yağ ve hidrolik pompaya dayanmaktadır. Ancak bu sistemlerin yanında döner valf, direksiyon kutusu ve kasnak, hidrolik direksiyonun temelini oluşturur. Direksiyonda dönüş hareketi yapılacağı zaman, hidrolik borulardaki yağ sıkışarak, pompa üzerinde bir basınç yaratır. Bu basınç dönüş yönüne göre negatif yada pozitif olur. Oluşan bu basınç değeri pompa sayesinde kasnağı sağa yada sola çevirmekte kullanılır. Kasnak ise bir mil yardımı ile direksiyon kutusuna bağlıdır. Direksiyon kutusu ise aldığı bu mekanik enerjiyi tekerlek şaftına iletir. Böylelikle tekerlekte hidrolik dönüş hareketi gerçekleştirilmiş olur. Hidrolik sistemlerin en büyük avantajı çok küçük kuvvetler ile çok büyük yükleri etkilemektir.